Tygrys azjatycki[edytuj]
Tygrys azjatycki[6], tygrys[7] (Panthera tigris) – gatunek dużego, drapieżnego ssaka łożyskowego z rodziny kotowatych (Felidae), największy z żyjących współcześnie[8] czterech wielkich, ryczących kotów z rodzaju Panthera, jeden z największych drapieżników lądowych – wielkością ustępuje jedynie niektórym niedźwiedziom. Dorosłe samce osiągają ponad 300 kg masy ciała przy ponad 3 m całkowitej długości. Rekordowa masa ciała samca tygrysa syberyjskiego wynosi 423 kg[9]. Dobrze skacze, bardzo dobrze pływa, poluje zwykle samotnie. Dawniej liczny w całej Azji, zawsze budzący grozę, stał się obiektem polowań dla sportu, pieniędzy lub w odwecie – z powodu zagrożenia, jakie stanowi dla ludzi i zwierząt hodowlanych[10]. Wytępiony w wielu regionach, zagrożony wyginięciem, został objęty programami ochrony. Największa dzika populacja żyje w Indiach. W niektórych regionach Indii tygrysy są uważane za zwierzęta święte.
Słowo „tygrys” pochodzi od greckiego wyrazu tigris, które z kolei ma najprawdopodobniej irańskie korzenie.
Został opisany przez Linneusza w 10. edycji Systema Naturae (1758) jako Felis tigris[2]. W 1858 roku rosyjski przyrodnik Nikołaj Siewiercow opisał tego dużego kota pod nazwą Tigris striatus. W 1929 Pocock zaliczył go do rodzaju Panthera.
Obecnie większość zoologów zgadza się z przynależnością tygrysa do tego właśnie rodzaju. Dokładniej przeprowadzone badania anatomiczne wykazały jednak, że tygrys może być blisko spokrewniony z panterą mglistą. Przynależność rodzajowa tego kota jest więc niepewna. Obecnie prowadzone są szczegółowe badania anatomiczne, genetyczne oraz molekularne, których celem jest ustalenie relacji pokrewieństwa pomiędzy przedstawicielami Pantheriinae.
Spis treści
[ukryj]Pochodzenie tygrysa[edytuj]
Filogeneza tygrysów nie została jednoznacznie wyjaśniona. Współczesna wiedza o pochodzeniu tych drapieżników opiera się na niewielkiej ilości materiału kopalnego. Wszystkie żyjące współcześnie duże koty zaliczane są do podrodziny Pantheriinae. Najstarszym znanym gatunkiem o możliwym dużym stopniu pokrewieństwa jest znaleziony w północnych Chinach i na Jawie wczesnoplejstoceńska, mniejsza od tygrysa Panthera palaeosinensis. Najprawdopodobniejszym prekursorem linii kotowatych, z której powstał Panthera tigris, jest wymarła przed kilkoma milionami lat Panthera schreuderi. Nie ma jednak pewności, gdyż jego skamieniałości nie wskazują jednoznacznie na pokrewieństwo ze znanym współcześnie tygrysem[11].
Kilka milionów lat temu niemal w całej Azji dominował P. t. acutidens, od którego pochodzi tygrys chiński (Panthera tigris amoyensis). Jedna z teorii zakłada, że wszystkie tygrysy, które zasiedlają tereny inne, niż Indonezja, wywodzą się właśnie od tego podgatunku. Około 1,2 miliona lat temu w Indonezji pojawił się Panthera tigris trinilensis (tygrys z Trinil) odkryty na stanowisku archeologicznym Trinil na Jawie. Według większości zoologów jest on przodkiem wszystkich znanych indonezyjskich podgatunków tygrysa i nie wywodzi się od wcześniejszego P. t. acutidens.
Skamieliny tygrysów znajdowano również na Borneo, we wschodniej Beringii i na Sachalinie. W Indiach i północnej Azji tygrys pojawił się pod koniec plejstocenu.
Zasięg występowania i siedlisko[edytuj]
Dawniej był szeroko rozprzestrzeniony w Azji – od wschodniej Turcji i Morza Kaspijskiego po wschodnią Rosję[5] (do Morza Ochockiego) i Mandżurię[9]. Południowa granica zasięgu ciągnęła się od północnego Iranu po Półwysep Malajski, Jawę i Bali[9].
Obecnie występuje w Azji południowej i wschodniej, a właściwie w małych, izolowanych populacjach na obszarze między Indiami a Wietnamem i Tajlandią oraz w Chinach, na wschodzie Rosji i na Sumatrze. Na przestrzeni ostatnich 100 lat utracił około 93% z dawnego zasięgu występowania[5].
Zajmuje różnorodne siedliska – od wiecznie zielonych tropikalnych lasów deszczowych, przez namorzyny i południowe zbocza Himalajów po zaśnieżoną tajgę syberyjską. Preferuje tereny z dostępem do wody, gęsto porośnięte wysoką roślinnością, zasobne w duże ssaki kopytne.
Budowa
Tygrys jest najpotężniejszym przedstawicielem rodziny kotowatych i jednym z największych drapieżników lądowych. Osiągana przez dorosłe samce masa – w zależności od podgatunku – może przekraczać 300 kg przy całkowitej długości ciała ponad 3 m. Nieco większe od niego były wymarłe smilodony i lwy jaskiniowe, a współcześnie jedynie pochodzące ze skrzyżowania tygrysicy z lwem lygrysy osiągają większe rozmiary. Rozmiary tygrysów zmieniają się w zależności od wysokości zajmowanych terenów, najmniejsze żyją w terenach niżej położonych[12].
Największym podgatunkiem jest tygrys syberyjski – notowana rekordowa masa samca wynosi 384 kg, a najmniejszym tygrys sumatrzański. Mniejszy od niego tygrys balijski został wytępiony przez człowieka w 1937. Był przeciętnie dwukrotnie mniejszy od swojego syberyjskiego krewniaka.
Masywne ciało o silnej budowie z krótkimi, bardzo muskularnymi nogami zakończone jest długim ogonem ułatwiającym utrzymanie równowagi. Tygrysy mają bardzo dobrze rozwiniętą tę zdolność[13]. Jak u wszystkich kotów przednie łapy mają pięć, a tylne cztery palce. Wszystkie palce zakończone są ostrymi pazurami o sierpowatym kształcie. Odpowiednia budowa ostatniego paliczka oraz obecność mięśni poruszających ten paliczek powodują, że pazury mogą być cofane[14]. Umiejętność chowania pazurów umożliwia tygrysowi bardzo ciche stąpanie przy podkradaniu się do ofiary, a ich wysunięcie ułatwia przytrzymywanie i rozrywanie zdobyczy. Wysunięte pazury tygrysa stanowią bardzo groźną broń. Służą również do czyszczenia futra, zachowywania równowagi przy pokonywaniu nierównych przeszkód oraz zaznaczania terytorium poprzez rysowanie śladów na ziemi i korze drzew.
Nieco dłuższe tylne łapy są przystosowane do skakania. Tygrys jest drugim po pumie rekordzistą w skoku wzwyż – potrafi wskoczyć na wysokość 5 m – i drugim po lwie w skoku w dal – jednym skokiem pokonuje odległość 8–9 m[15]. Na wysokość 2 m wskakuje trzymając zdobycz ważącą 50 kg. Jednym uderzeniem łapy jest w stanie zabić zwierzę wielkości dużego psa, a nawet człowieka.
Kolejnym elementem przystosowania do drapieżnego trybu życia jest budowa szczęki tygrysa – uzębienie tnąco-kruszące z silnie rozwiniętymi kłami i łamaczami. W szczęce osadzonych jest 30 zębów. Długie do ok. 75 mm kły[13] służą do zabijania ofiary i rozrywania mięsa.
Najlepiej rozwiniętym zmysłem tygrysów jest słuch. Wychwytują dźwięki o częstotliwości od 200 Hz do 100 kHz, pięciokrotnie wyższe niż słyszane przez człowieka (do 20 kHz). Prawdopodobnie tygrysy potrafią rozpoznać gatunki zwierząt po wydawanych przez nie odgłosach, co wyjaśniałoby dużą precyzję w odnajdywaniu ulubionych gatunków[15].
Zmysł węchu u tygrysa nie należy do wysoko rozwiniętych. Jest zdecydowanie słabszy niż u psów. Do rozpoznawania zapachów wykorzystywany jest pomocniczo narząd Jacobsona. Podobnie do lwów, aby ułatwić dopływ powietrza do receptorów węchowych, tygrysy otwierają pysk i wysuwają język w charakterystycznym grymasie.
Jak wszystkie wielkie koty z rodzaju Panthera, tygrys potrafi ryczeć. Głos ryczącego króla dżungli słyszany jest z odległości 3 km. Tygrys potrafi też pływać, a płynąc może zabić ściganą ofiarę. Bardzo dobrze czuje się w wodzie, potrafi przepłynąć rzekę o szerokości 6–8 km, a z nurtem rzeki 29 km[15].
Budowa siatkówki oka umożliwia tygrysom widzenie w ciemnościach (widzą sześciokrotnie lepiej niż człowiek). Obecność dobrze rozwiniętych pręcików wskazuje na możliwość widzenia barw[potrzebny przypis]. Tygrysy mają okrągłe źrenice i żółte tęczówki[13][15]. W nocy światło odbite od oczu tygrysa przybiera kolor od czerwonożółtego do niebieskozielonego – w zależności od źródła światła i kąta jego padania. Na zdjęciach robionych w świetle lampy błyskowej powstaje tzw. efekt czerwonych oczu. Tygrysy, jak wszystkie koty, mają oko osłonięte przesłoną migawkową, tzw. trzecią powieką.
Podstawowe dane (samce są większe od samic) (dane liczbowe uśrednione z uwzględnieniem poszczególnych podgatunków)[9] Długość całkowita 172–330 cm Długość (bez ogona) 119–290 cm Długość ogona 53–116 cm Wysokość 80–115 cm Masa ciała 91–423 kg (samce); 65–160 kg (samice) Liczba chromosomów 2n=38 Pożywienie duże i małe kręgowce – od młodych słoni po małpy i gryzonie Ciąża 96–111 dni
Umaszczenie
Jest uzależnione od podgatunku i pory roku, od żółtawego do czerwonopomarańczowego z czarnymi, wyrazistymi pręgami. Boki głowy i strona brzuszna są białe. Kształt i rozmieszczenie pręg są zależne od podgatunku, a szczegółowy układ – unikalny dla każdego osobnika[9] – może stanowić podstawę do identyfikacji. Podgatunki północne mają generalnie jaśniejsze futro[15].
Owłosienie tygrysów pełni funkcję zmysłu dotyku. Wibryssy występują na brwiach, policzkach i – najdłuższe, mierzące do 15 cm – na górnej wardze po obydwu stronach pyska[15]. Włosy czuciowe rozłożone są nierównomiernie na całej skórze zwierzęcia. U podgatunków południowych przeciętna długość włosów waha się od 7–20 mm na grzbiecie do 15–35 mm na brzuchu. Gęstość futra jest zależna od czynników geograficznych i pory roku[13].
Białe tygrysy[edytuj]
Jest to jeden z wielu wariantów umaszczenia Panthera tigris. Jego cechami charakterystycznymi są: albinotyczne o śnieżnobiałym kolorze futra mają pasy słabo widoczne lub wcale niewidoczne.
W naturze tygrysy te żyją jedynie w subtropikalnych lasach Bengalu. Nie są one jednak innymi podgatunkami, lecz wariantami kolorystycznymi żyjącego tam podgatunku (Panthera tigris tigris). Rzadziej białe osobniki występują u tygrysa amurskiego (Panthera tigris altaica). Wszystkie białe koty trzymane w ogrodach zoologicznych pochodzą od jednego ojca o imieniu Mohman, którego schwytano w 1820 roku. Rodzicami białych tygrysów mogą być także dwa normalnie umaszczone koty. Jest to jednak możliwe tylko wtedy, jeśli co najmniej jeden z nich jest nosicielem upośledzonego genu, odpowiedzialnego za wytwarzanie odpowiedniej ilości melaniny[potrzebny przypis].
Czarne tygrysy[edytuj]
Czarny tygrys to jeden z wielu wariantów umaszczenia tygrysa. Początkowo uznano go za nowy kryptozoologów oraz genetyków[potrzebny przypis].
Pierwsze hipotezy na temat pochodzenia nietypowego umaszczenia tego tygrysa zakładały, że czarny kolor futra to wynik anomalii genetycznej, która powoduje nadmierne wytwarzanie melaniny. Chorobę taką nazywa się melanizmem. W przypadku tygrysa jest to jednak pojęcie nieprawidłowe, gdyż jego sierść pokrywają ciemne, pionowe pasy. Jedynym wytłumaczeniem pochodzenia dziwnej cechy jest upośledzenie całkiem odwrotne zwane pseudomelanizmem. Pasy rozszerzają się i pokrywają ze sobą tworząc jednolite, smoliste umaszczenie. Najprawdopodobniejsza hipoteza mówi o krzyżowaniu się podgatunków Panthera tigris. Każdy z nich charakteryzuje się innym rozmieszczeniem pasów oraz rozmiarami ciała. U potomka dwóch podgatunków pasy te pokryją się ze sobą, pozostawiając jednocześnie nieliczne, pomarańczowe znaczenia. Obecnie znanych jest kilka osobników, będących mieszańcami kilku podgatunków tygrysa. Pierwsze fotografie skór tego tygrysa zostały opublikowane przez brytyjskiego kryptozoologa Karla Shukera w książce pt. Mystery Cats of the World[potrzebny przypis].
tygrysy[edytuj]
Niebieski tygrys (tygrys maltański) to prawdopodobnie polimorficzna odmiana tygrysa bengalskiego, Fujian w Chinach. Udokumentowane przypadki spotkania z tymi zwierzętami pochodzą także z Korei, Mjanmy i Rosji[potrzebny przypis].
W 1910 roku amerykański misjonarz Harry R. Caldwell podczas polowania na tygrysy zauważył kilka osobników maści niebieskiej na obrzeżach miasta Fuzhou. Swoją relację opisał w kronice Blue Tiger (1924). Historia ta została także zapożyczona do książki Roya Chapmana Andrewsa pt. Camps & Trails in China cz. 4 (1925). Inne raporty pochodzą z okresu wojny koreańskiej (1950–1953), podczas której obserwowano ponoć w okolicach dzisiejszej granicy Korei Północnej z K. Południową podobne zwierzęta. Karl Shuker opisał to w swojej książce pt. Mystery Cats of the World.
Znane są także przypadki narodzin tygrysów pseudomelanistycznych o sierści szaro-niebieskiej lub błękitnej w ogrodach zoologicznych. Najwięcej takich przypadków odnotowano w Oklahoma Zoo w roku 1964. Rodzicami tych nienaturalnie umaszczonych tygrysów były zwykłe osobniki pochodzące z Bengalu. Obecnie sądzi się, że niebieskie tygrysy to jedynie polimorficzna odmiana Panthera tigris tigris, której prawdopodobieństwo pojawienia się na wolności lub w niewoli jest niewielkie. Określenie „tygrys maltański” pochodzi od rasy kota o błękitno-szarej maści, który został wyhodowany na Malcie[potrzebny przypis].
Golden Tabby[edytuj]
Tygrysy „Golden Tabby” to odmiana kolorystyczna tygrysa występującą stosunkowo często, zarówno na wolności, jak i w niewoli. Charakterystyczną cechą tych tygrysów jest rude, jasno-kakaowe lub buro-złote umaszczenie z czekoladowymi pasami. Wszystkie należą do podgatunku „Panthera tigris tigris” i „Panthera tigris altaica”. Otrzymuje je się w wyniku kojarzenia białych i zwykłych tygrysów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz